कविता- घोडाको जिन्दगी (कोमलनाथ रिमाल "साधुराम")

घोडाको जिन्दगी

सुनेको थिँ
घोडा बस्दैनँ रे
बस्यो भने मर्छ रे
म आज घोडा भएको छु
घोडा जस्तै टक्क उबिन्छु
मालिकको निर्देशनानुसार
एसो एता उता पनि हिँड्छु
जे गर्छु उठेरै गर्छु
उठेर बाहेक केइ गर्दिनँ।
घोडा उठेनँ भने मर्छ रे
म सुतिनँ भने मर्छु
तेसैले म सुति टोपल्छु
अबे..र देखि सबे..र सम्म ।
सिउँरवाला भाले भन्दा म छिटो उठ्छु
र जान्छु मुत्र बिसर्जन गर्नँ
तर
गाउँको जस्तो कान्लोमुनिँ
टुक्क्रुक्क बसेर होइन
घोडाले झैं उभिएर ...।
त्यो दियो जस्तो आकरको
भित्ताँ टाँस्या माटाको भाँणामा...।
अनि म जान्छु मल त्याग्नँ
आधा उठेर आधा बसेर
पिँध फुटेर घोप्ट्याइएको
हाँणी जस्तो भँणोमा
बसुँ भने फोहोर देख्छु
त्यसैले
केटाकेटी बेलाँ सरले बनाउँने
कुखुरो आसनमा
बडो कष्ट संग...।
म स्नान गर्छु
पँधेरा अगाडि बसेर होइन
चर्पिमा उबिएरै न्वाउँछु।
सायद यहि होला
स्नान गर्नु र न्वाउँनुको फरक।
म एकछिन नबसिकँनै
झुल्के घामलाई उछिन्चु
अब कसैले सोच्ला
मेरो बस्ने बेला भो भनेर
हैन
उठ्ने बेला चैँ भो
लगातार बाह्र घन्टा
येल्लाइ डिउटी भन्चन
यो डिउटी सकेर पनि
बस्ने बेला आउँदैन
उभिएर मोटर कुर्नु परेन?
लह् कोठामा पुइँ
अब ता बस्छु?
अँहँ
काँ बस्न पाइँछ?
पेट पूजा गर्नु परेन?
जाउलो क्या जाउलो
भोलि बेल्का सम्म खानँलाइ
हिजोकोभाँणा मा झ
उठेरै
तिउँन् का ट
उठेरै
पकाउ
उठेरै
जे ग र
उठेरै
तर
खानँ चैं बसेरै खान्चु अठार घन्टा जो उब्बिइ सकिँ
आधा रात बिति सको
म सुत्नु भन्दा पहिलेनै
थाङ्नामा पछारिन्छु
डङ्रङ्ङ
भोलि ब्याँनँ चाँणै उठेर
घोडा झैँ उब्बिनुँ परेन?

साकोनारी

सम्बन्धित पोष्टहरु

कविता-आमा (ईश्वर च्याङ्ग्बा, धरान) कविता-आमा रात ढलेपछी बिहानी मिर्मिरेमा चिसो एक झोका हावाले मुटु हल्लाएर गयो थामेन जाडो च्यात्त
पँलास पनि फूल हो (कविता) – समा श्री समा श्री पँलास पनि फूल हो गमलामा तिमीले रोपेको बोट कठ्यांग्रिएको छ तुषारो
छन्दमा कविता कसरी लेख्ने ? ~पोष्टराज चापागाईं~ छन्द सिक्न चाहनेहरूका लागि मात्र ….! खास गरी हालसालै निर्माण गरिएका नया-न
आमा ! तिमी कति अभागी ? रिता पौडेल आमा! तिमी कति अभागी? त्यती धेरै सन्तान जन्मायौ कति धेरै प्रसव पीड़ा भोग्यौ आखिर
कविता - उनको बोलिमा लठ्ठिएको म सर्वहारा (दीपक अनुरागी) खुला मञ्चमा नेताले भाषण गरे ! निरङ्कुश राणाले जनताबिच शासन गरे छन् उठ हे जाग भरियायामी, झुपडि स
कविता - दक्षिणको हावा (डा. संदिप घिमिरे 'विक्लान्त') याद गर हिमाली ! याद गर पहाडी ! याद गर मधेसी ! दक्षिणको हावामा विष मिसिएको छ अचेल अलिकति ठुलो हुन

सम्पादकीय …

साहित्य रस हो । रसस्वादन गरे मात्र स्वादको अनुभुती हुन्छ । दुरबाट यसको चुरोमा पुग्न सकिन्न , नकि गहिराईमा डुबुल्की मार्न नै । यसको मिठास हासिल गर्न त भोग्नै पर्छ । तर भोग गर्ने तौरतरिका भिन्न-भिन्न हुन सक्छ । सिर्जना , अध्यन , अनुसन्धान , समिक्षा यस्तै यस्तै । हरेकमा भोग हुन्छ । त्यसभित्र मिठास । त्यो मिठासको स्वर्णिमता र माधुर्यतालाई चुम्न साहित्य अपरिहार्य हो । यसैमा छ आनान्दनुभुती , एक किसिमको रोमाञ्चकता अनि पीडा भगाउने ओखती । तर पछिल्लो समय नेपाली साहित्य केही कमजोर बन्दै गएको होकि जस्तो अनुभुती हुन थालेको छ । यसप्रति युवा मनहरुको आकर्षण घटेको छ । विगतमा जुनकिसिमको लहड र उत्साह थियो त्यो गिर्दो छ । यद्यपि बजारमा समय सापेक्ष उत्कृष्ट कृति आउनै छोडेको भने होईन । अब्बल सिर्जनाहरु निस्किरहेका छन , बिकि रहेका छन् । यसै परिप्रेक्ष्यमा हामिले यो साहित्यिक अनलाइन बाँसुरी पस्केका छौँ । यसको धुन कहाँ सम्म पुग्छ त्यो त भविष्यले निर्दिष्ट गर्ला । तर कम्तिमा चित्तबुझ्दो साहित्यिक रसस्वादन गर्न नपाएका मनहरुलाई साहित्यको अमृत रस पिलाउने हाम्रो लक्ष्य हो । संसार भरका नेपाली साहित्य प्रेमी लक्षित यो साहित्यिक अनलाईन तपाईं सबैको आफ्नै अनलाईन हो । हामी तपाईंका सिर्जनाहरु नै सङ्ग्रह गरेर पस्कने गर्छौँ । त्यसैले तपाईंका अमुल्य सुझाव , सिर्जना र पथप्रदर्शनको अपेक्षा राखेका छौँ ।
♥ बाँसुरी अनलाईन परिवार

बाँसुरी अन्लाईन

कविता- घोडाको जिन्दगी (कोमलनाथ रिमाल "साधुराम")

Share our page.

Popular

Label

Comment